030) 01: Magnitude 6

10|9|8|7|6

5|4|3|2

.

.

.

.

.

.

.

.

1: Magnitude 6

Guest characters: Dr.Charlene Evans and ???

.

.

.

.

ความสว่างระดับ 6 เป็นระดับความสว่างของดาวฤกษ์ที่ริบหรี่ที่สุด

.
.
.
.
.
.
.

.

.

.

.

.

.

เสียงฝีเท้าดังกลบเสียงร้องสม่ำเสมอของเครื่องวัดสัญญาณชีวิต

หญิงเผ่าไฮบริดนกคนหนึ่งนั่งเงียบข้างเตียงผู้ป่วย สีหน้านิ่งเฉย ทว่าใต้ดวงตาสีเทาหลังแว่นนั้นหมองไปด้วยรอยคล้ำจากการอดหลับอดนอน

.

สงบนิ่ง หรือเป็นเพียงเพราะเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะเสียใจ?

ด้านชาเกินกว่าจะร้องไห้ เพราะดวงใจสลายไปเนิ่นนานแล้ว?

.

เสียงผิวปากหวือดังมาจากผู้มาเยือนใหม่

.

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน กลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้วหรือ…”

.

แพทย์หญิงไม่ตอบ อีกร่างหนึ่งที่นอนอยู่ก็ทำได้เพียงส่งเสียงหายใจแทนคำตอบ

ปอดที่ไม่อาจส่งลมเข้าออกจากร่างผอมได้ยามไร้เครื่องช่วยรีดอากาศออกกระทบหน้ากากที่ครอบทั้งจมูกและปากของเจ้าของร่างจนขึ้นฝ้า

.
.

“…ตายมาได้กี่วันแล้วล่ะ เจ้านี่น่ะ?”

.

.

.

.

ชาร์ลีนสะดุ้งเบาๆ ดูเหมือนคำถามล่าสุดจากชายหนุ่มจะเรียกให้เธอหันมาสนใจเขาเสียที

ใจร้าย เธออยากจะลุกขึ้นตบหน้าเขาเสียเดี๋ยวนี้ แต่กลับไม่มีแม้แต่แรงจะพูดออกไปเช่นนั้น

.

“เกือบๆ …สอง…สัปดาห์” เค้นเสียงตอบออกมาอย่างยากเย็น “ช่วยเด็กคนนี้…ไว้ได้ไม่ทัน สมอง…ไม่ทำงานแล้ว…” และบางทีเธอก็คงจะตายตามมิซาร์ไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว อยากจะ เธอคิดขณะค่อยๆ กอดตัวเองไว้ไม่ให้สั่น

.
.

.
.

ชายหนุ่มมองแพทย์ร่างเล็กด้วยสายตาเรียบนิ่ง ผมเปียยาวแกว่งไกวขณะเจ้าตัวลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างเธอและเตียง

.

“ไม่มีทางฟื้นแล้ว?”

.

“ไม่มี” ตอบย้ำก่อนจะรู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มอก

.

ร่างสูงส่งเสียงในลำคอเป็นเชิงเข้าใจ ดวงตาสีฟ้าอมเขียวเจิดจรัสตวัดมองเด็กหนุ่มที่เหลือเพียงกายหยาบ

.

“ถ้าจะเก็บอวัยวะไปบริจาคล่ะก็ เราว่ารีบเอาออกตอนนี้เลยดีกว่านะ ก่อนจะใช้การไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ”

.

ชาร์ลีนหลับตาลงช้าๆ แล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ

.

“อา…จริงสิ เราลืมไป…หมอนี่เป็นโรคนี่นา” ชายหนุ่มเลือดเย็นมองพินิจเปลือกตาที่ปิดสนิทลงไปแล้วคู่นั้น “หรือว่าทางบ้านยังไม่ยอม?” ถามอีกครั้งพลางชี้ไปที่ท่อระโยงยาวของเครื่องช่วยหายใจ

.

“ยอมสิ… คนใจร้ายพวกนั้น เซ็นเอกสารยินยอมตั้งนานแล้ว…” ยิ่งพูดมากขึ้น ชาร์ลีนก็รู้สึกเหมือนเสียงของตัวเองสั่นขึ้นเรื่อยๆ

.

“ยื้อไว้อย่างนี้มีแต่จะทำให้เจ้าหนูทรมานนะ”

.

เธอรู้ดี “บางทีฉันก็สงสัยว่ามีมี่เคยมีความสุขบ้างไหมตั้งแต่เกิดมา…”

.

เจ้าของเปียยาวไม่พูด ตาจ้องคนตาย หูฟังคนเป็นขณะคำพูดของเธอค่อยๆ พรั่งพรูออกมาดั่งน้ำตาที่ถูกสะกดกลั้น

.

“คนที่เอาแต่คิดว่าตัวเองตายแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นน่ะ…เขาเคยมีความสุขบ้างไหมนะ? เขาเคยคิดบ้างไหมนะว่าคนที่ยังอยู่จะรู้สึกยังไง?”

.

เผลอสะอื้นออกมาจนได้

.

‘

“ความตายน่ะ คนที่เลิกเจ็บคือคนที่จากไป แต่คนที่ยังอยู่น่ะ ไม่ตายก็เหมือนตายทั้งเป็น”

.
.
.
.
.
.

“ชีวิตก็เหมือนกับระเบิดนะ คุณหมออีแวนส์” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับกอดอก นัยน์ตาสีสดมองออกไปนอกหน้าต่าง

.

“เรื่องนี้คนเป็นหมออย่างฉันรู้ดีพอๆ กับเธอ”

.

“อื้อ นั่นแหละๆ ระเบิดน่ะถูกสร้างมาเพื่อระเบิด ชีวิตก็เหมือนกัน เกิดมาก็ต้องตายกันทุกคน ทุกคนมีระเบิดอยู่ในตัว” เสียงทุ้มทว่าเต็มไปด้วยชีวิตชีวานั้นร่ายคำอุปมาแสนประหลาดตามนิสัยเจ้าตัว ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมสีเข้มของร่างบนเตียงเบาๆ น้ำเสียงนั้นจึงอ่อนกำลังลง “ถึงเด็กคนนี้จะระเบิดเร็วไปนิดก็เถอะ…”

.
.

.
.

เร็วไป…มาก ชาร์ลีนเสริมในใจ

.

“เราคิดว่าบางทีเจ้าหนูอาจเจอแล้วก็ได้นะ เหตุผลที่ตัวเองมีชีวิตอยู่ แล้วก็เหตุผลที่ตัวเองควรจะตายด้วย” นิ้วเรียวขยับจากเส้นผมมาจิ้มแก้มเย็น ดูเหมือนหลับมากกว่าตายเสียอีก ชายหนุ่มคิดแล้วหันไปยิ้มยิงฟันให้แพทย์หญิง “ดีนะเราว่า เหมือนระเบิดที่รู้เป้าหมาย ปาแล้วโดนเหยื่อเป๊ะๆ ไม่ระเบิดสะเปะสะปะให้คนไม่เกี่ยวโดนลูกหลง” แถมนิ้วโป้งยกประกอบคำพูดประหนึ่งกำลังพูดโฆษณาชวนเชื่อ

.

“..เธอรู้ตัวหรือเปล่าจ๊ะว่าคำพูดปลอบใจของเธอห่วยแตกแค่ไหน…” ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่คนสูงวัยกว่าก็ดูมีชีวิตขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มน้อยขยับประดับใบหน้าแม้จะยังเป็นยิ้มที่เศร้าไปด้วยความอาวรณ์ ชายหนุ่มหัวเราะตอบเบาๆ

.

“เราพยายามแล้วนะ” เขาแลบลิ้นประกอบก่อนสีหน้าจะกลับเข้าสู่อารามเคร่งขรึมสมวัยและฐานะ “…เด็กคนนี้ก็พยายามแล้วเหมือนกัน ถึงตาคุณบ้างแล้วล่ะ”

.
.
.
.
.

รอยยิ้มของแพทย์หญิงกว้างขึ้นอีกนิด ดวงตาที่คิดว่าน่าจะแห้งไปนานจนร้องไห้ไม่ออกไปแล้วบัดนี้กลับมารื้นด้วยน้ำใส

.

“เชื่อในตัวเจ้าหมอนี่เถอะนะ”

.

อื้อ เชื่อผมนะ

“ถึงต่อจากนี้จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่ก็คงจะสบายดี เรากับคุณหมอก็จะไม่เป็นไรเหมือนกัน” ชายหนุ่มถือวิสาสะตบไหล่ของเด็กหนุ่มแปะๆ “ไม่ต้องห่วงนะ”

.
.

เข้าใจแล้ว พวกคุณก็ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ

.

แพทย์หญิงชาร์ลีน อีแวนส์ ลุกจากที่นั่ง ก้าวไปยืนข้างเครื่องที่ยื้อชีวิตของคนไข้คนแรกในชีวิตตนอย่างช้าๆ …ทว่าไม่ลังเลอีกต่อไป

.

.

.

.

.

.

พวกคุณจะมองไม่เห็นผมอีกต่อไปแล้ว

ผมเองก็จะติดต่อกับพวกคุณไม่ได้แล้วเหมือนกัน

.

…นายจะไม่ได้เจอฉันอีกแล้ว

.
.

.
.

แต่ฉันก็หวังนะ ว่าจะไม่เป็นไร

.

“มิซาร์…ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะจ๊ะ”

.

ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณครับคุณชาร์ลี

.

“…หลับให้สบายนะ …ลาก่อนจ้ะ”

.

.

.
.

…ผมก็รักคุณครับ คุณแม่

.
.
.
.
.
.

14 มกราคม 1028, ฟีนิกซ์

พันจ่าอากาศโทอัลคอร์ มิซาร์ เอลิเชีย อายุ 18 ปี ถูกนำตัวจากเขตมัลวาร์ม อิคดราซิล เข้าสู่โรงพยาบาลฟีนิกซ์ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส กระดูกซี่โครงด้านหลังและกระดูกสันหลังบริเวณหน้าอกหักหลายชิ้น เลือดออกในช่องอกและสมอง (เนื่องจากได้รับแรงกระทบกระเทือนอย่างหนักที่บริเวณท้ายทอย) บริเวณก้านสมองขาดออกซิเจนเป็นระยะเวลานานเกินกว่าที่เซลล์สมองจะฟื้นตัวได้

แพทย์ให้การวินิจฉัยว่าอยู่ในสภาวะสมองตาย หัวใจและปอด รวมทั้งอวัยวะภายในอื่นๆได้รับการประคับประคองให้ทำงานต่อไปได้ด้วยเครื่องช่วย จนกระทั่งได้รับการยินยอมจากทางครอบครัวให้ยุติการใช้เครื่องช่วยหายใจในที่สุด

.
.
.
.
.
.

31 มกราคม 1028 (2557)

ตัวละครพันจ่าอากาศโทอัลคอร์ มิซาร์ เอลิเชีย เสียชีวิตแล้วค่ะ

 .

. 

===============================================

.

• อัลคอร์ นายแย่นะ ทำให้อิแม่ตั้งนั่งดูคลิป/เปิดหาข้อมูลเรื่องสภาวะสมองตายเนี่ย… //น้ำตาพุ่ง
• อะ แต่ภาพเผาไปนิด ขอโต้ดนะ…
• เจ็บจริง ตายจริง ไม่ใช่ตัวแสดงแทน
• เราเป็นใครน่ะเหรอ? ….ไม่บอกหรอก ปล่อยให้งง! >:D
• Shh…There’s one more.